The Jetseter : ความลับหมื่นล้าน

                   “ห้ามคิดถึงเรื่องเก่า และจงจำแต่สิ่งใหม่ ๆ”

                เสียงของแม่ดังก้องอยู่ในหัวของเธอทุกครั้งที่เธอเผลอคิดถึงอดีต และตอนนี้เธอก็กำลังคิดถึงหลาย ๆ สิ่งที่กำลังจะเป็นอดีตตั้งแต่บ้านเก่า เตียงเก่า โต๊ะตัวเก่า เก้าอี้ตัวเก่า จักรยานคันเก่าเคยที่ปั่นไปโรงเรียนและปั่นไปเที่ยวทะเลกับเพื่อน ๆ ซึ่งเพื่อนของเธอก็จะกลายเป็นเพื่อนเก่า ๆ ในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า เพื่อนที่เคยเจอกันทุกวัน เพื่อนที่เคยกินข้าวด้วยกัน เพื่อนที่เคยปรับทุกข์กันตลอด เพื่อนที่เธอจากมาโดยที่ไม่มีแม้แต่โอกาสจะล่ำลาเลยสักคำ

                เฟย์นั่งเอามือเท้าคางสังเกตพฤติกรรมแปลก ๆ ของผู้คนในงานเลี้ยง ที่แม้ไม่ต้องใช้ความสามารถอะไรมากมายเธอก็รู้ตัวได้ว่าสายตาทุกคู่ต่างก็จ้องมาที่เธอพร้อมกับคำซุบซิบนินทาที่เธอพอจะคาดเดาได้

                “ลูกเลี้ยงคุณวิศุทธิ์”

                “ลูกติดภรรยาใหม่คุณวิศุทธิ์”

                “ตกถังข้าวสาร”

                “บ้านนอกเข้ากรุง”

                “ฯลฯ.......”

                “เธอชื่ออะไรเหรอ” เสียงแบ๊วเสียงหนึ่งพูดขึ้นขณะที่เธอกำลังเหม่อ

                “อ๋อ ชื่อเฟย์”

                โดยไม่ทันขออนุญาติ เธอก็นั่งลงตรงข้างเฟย์ “เราชื่อนิวเยียร์ งานนี้น่าเบื่อเนอะ”

                ‘ตอนแรกก็เฉย ๆ แต่ตอนนี้เริ่มน่าเบื่อและ’ เฟย์คิดในใจ “อืม ก็ว่าอย่างนั้นแหละ”

                “เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่เหรอ... ฉันหมายถึง กรุงเทพน่ะ”

                เฟย์แหงะไปมองหน้าที่พยายามแอ๊บแบ๊วให้เข้ากับเสียง “อืม”

                “บ้านเธออยู่ที่ไหนเหรอ” นิวเยียร์พูดพร้อมกับทำเสียงและหน้าตาบ้องแบ๊ว “หมายถึงบ้านจริง ๆ น่ะ”

                “ระยอง”

                “ร๊ะยอง” นิวเยียร์ทำเสียงสูงปรี๊ดให้เหมือนดูตื่นเต้น แต่กลับฟังดูเหมือนเหน็บแนมมากกว่า “เราเคยผ่านไปนะ บ่อยด้วย เงี๊ยบเงียบเนอะ”

                “เหรอ... ไม่นะ คงเพราะเธอไม่มีเพื่อนอยู่ที่นั่นมั้ง”

                “ไม่นะ เงียบจริง ๆ” นิวเยียร์ย้ำพร้อมยกขาขึ้นไขว่ห้าง “แค่ผ่านก็เหงาเลย”

                “เธอคงเพื่อนน้อยเนอะ...” เฟย์พูดขึ้นด้วยและยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นดื่มก่อนพูดต่อ “ที่นั่นอ่ะ”

                “อืม” นิวเยียร์แอบมองเหล่นิดนิด “แล้วตอนนี้เธอมีเพื่อนหรือยังล่ะ.... ที่นี่”

                “ยังนะ”

                “อ๋อ.....” นิวเยียร์ลากเสียงยาว “คนที่นี่ ถ้าใครไม่ได้เติบโตและเรียนอยู่กลุ่มเดียวกันมานะ เขาไม่ค่อยรับเข้ากลุ่มกันหรอกนะ”

                “ว๊า... แย่จัง” เฟย์ตอบด้วยน้ำเสียงประชด

                “ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันจะเป็นเพื่อนเธอเอง” นิวเยียร์ตอบ

                “ขอบคุณนะ”

                “สังคมที่นี่ น่ากลัว เตือนไว้เลย” นิวเยียร์ขยับเข้าชิดเฟย์จนเฟย์ตกใจจนเครื่องดื่มหก “เธอเห็นคนนั้นไหม คนที่อยู่ตรงเสาน่ะ ชื่อผึ้ง ซื่อ ๆ บื้อ ๆ แต่เป็นลูกนายตำรวจใหญ่ แต่ตัวเองกลับชอบเล่นอบายมุกไปซะทุกอย่าง สวนทางกันตลอด แต่ก็ไม่เคยโดนจับหรอกนะ ก็น่าจะรู้ว่าเพราะอะไร ส่วนคนนั้นชื่อเมย์ พ่อส่งออกอาหารแช่แข็ง หุ่นเลยเป็นอย่างนั้นไง คนตรงประตูนั่นชื่ออาย บ้านทำเครื่องนุ่งห่ม ขอบอกนิสัยน่าเบื่อมาก เชยสุด ๆ แล้วคนนั้น...”

                “แล้วเธอล่ะ เป็นใคร” เฟย์พูดขัดขึ้นเพราะเหนื่อยกับการที่จะต้องนั่งฟังคำนินทา

                “ขี้ลืมจัง ก็บอกไปแล้วนี่ นิวเยียร์ไง”

                “อืม.... เริ่มหิวแล้ว เดี๋ยวฉันขอไปหาอะไรกินก่อนนะ เธอจะเอาอะไรไหม” 

                   "ไม่หละ ไดเอทอยู่"
                   "งั้นเดี๋ยวฉันไปหาอะไรกินก่อนนะ" พูดจบ เฟย์ก็ลุกขึ้นเดินจากไป

                เฟย์เดินมองอาหารอย่างครุ่นคิด เธอไม่ได้รู้สึกหิวหรืออยากกินแต่อย่างใด เธอเพียงแค่ต้องการเดินออกไปให้ไกลจากแม่สาวที่ชื่อนิวเยียร์เท่านั้นเอง

                “ชอบกินอันนั้นเหมือนกันเหรอ” เสียงหนึ่งพูดขึ้น “เหมือนกันเลย”

                เฟย์หันหลังกลับไปมองเห็นสาวเมย์ ที่แม่นิวเยียร์เคยพูดถึง “อ่อ ค่ะ”

                “ชื่ออะไร ฉันเมย์นะ”

                “ชื่อเฟย์ค่ะ”

                “กินเยอะระวังอ้วนนะอันนั้น คนยิ่งชอบว่าว่าฉันอ้วนอยู่ แต่ของโปรดฉันเลยนะนั่น”

                เฟย์มองที่หุ่นเมย์แล้วพูด “เธอก็ไม่ได้อ้วนนะ ใครเขาพูดอย่างนั้นกัน”

                “นิวเยียร์ เพื่อนฉันน่ะ เขาคอยบอกฉันตลอดแหละเวลาฉันจะกินอะไร”

                เฟย์เงียบไปสักพัก “ไม่หรอก เธอไม่อ้วน”

                “ไม่จริงอ่ะ ไม่ต้องรักษาน้ำใจฉันหรอก ฉันมันอ้วน ฉันรู้ตัวดี”

                “ขอโทษนะ เธอหนักเท่าไหร่” เฟย์ถามขึ้น

                เมย์ถอนหายใจก่อนพูด “53”

                “แล้วเธอว่าฉันอ้วนไหมล่ะ” เฟย์ถามต่อ

                “ไม่นะ หุ่นเธอกำลังดี”

                “งั้นหุ่นเธอก็กำลังดี เพราะฉันหนัก 52”

                “ไม่จริงอ่ะ ทำไมเธอดูไม่อ้วนเลยล่ะ” เมย์ร้องขึ้น

                “เธอมองฉันก็เหมือนเธอมองตัวเองนั่นแหละ ถ้าเธอมองฉันว่าไม่อ้วน เธอเองก็ไม่อ้วน เพราะเราหนักเท่า ๆ กันนะ”

                ทั้งสองยืนมองหน้ากันสักพัก แล้วจึงผลิยิ้มกันออกมา

                “งั้นกินเลยก็แล้วกัน” เมย์พูดพลางคีบของกินใส่จาน

                “ใจเย็น ๆ จะอ้วนเพราะเอาไปเยอะขนาดนั้นนะแหละ”

                ขณะที่เฟย์กับเมย์กำลังพูดคุยกันอย่างถูกคอ อีกฝากหนึ่ง นิวเยียร์ก็กำลังจับกลุ่มคุยกับอีกกลุ่มหนึ่งอยู่เช่นกัน “เธอเห็นผู้หญิงคนนั้นไหม ชีกับแม่ตกถังข้าวสารแหละ แม่ชีแต่งงานกับเจ้าพ่ออสังหาฯ ฉันเคยไปคุยด้วยมา นิสัยนี่.... ขึ้นวอน่ะ เธอเข้าใจนะว่าตัวอะไร”